‘Kleurrijk’ en ‘speels’ zijn de termen die bij je opkomen als je de keramische sculpturen van Maggi Giles ziet. De werken kenmerken zich door heldere, sprankelende kleuren en donkere zwarte lijnen. Vanwege hun spontane, eenvoudige en dichterlijke kwaliteiten – die verwantschap tonen met de kunst van CoBrA – zijn ze geliefd, niet alleen bij volwassenen maar ook bij kinderen. In 1938 geboren in het Engelse Cornwall, dicht bij de zee, vertrekt Maggi op 27-jarige leeftijd naar Nederland (Den Haag) waar zij avond(schilder)lessen volgt aan de Vrije Academie. Aanvankelijk werkt ze als ontwerpster van bouwkeramiek bij de Porceleyne Fles in Delft (1965 – 1974). Door de mogelijkheden die de Porceleyne Fles haar biedt, zien in 1970 de eerste plastieken het licht. Haar inspiratie komt voort uit door haarzelf bedachte verhalen die ze illustreert: aan een wereld die ze in tekeningen schept, geeft ze een andere dimensie.   

Voor Karel Appel, die erg onder de indruk van haar werk is, voert zij in Delft ontwerpen voor keramische reliëfs uit. Hij attendeert Edy de Wilde op Maggi’s werk met de woorden ‘speelgoed voor grote mensen van ceramique’, waarna zij in 1970 een tentoonstelling in het Stedelijk Museum te Amsterdam krijgt. In 1972 verhuist Maggi van Scheveningen en de zee naar Amsterdam waar ze vanaf 1974 haar eigen atelier heeft. Ze deelt dan al haar leven met Mieke H. Hille, hoofd van de afdeling fotografie van het Stedelijk Museum.

In haar werk spelen de herinneringen aan haar jeugd vaak een rol, zoals te zien was op de tentoonstelling ‘Entertainment’ in 1993 bij galerie Amphora in Oosterbeek. Hier voerde zij de beschouwer mee naar het onschuldige vermaak zoals dat in de jaren dertig in Engelse badplaatsen werd opgevoerd, met verschillende dieren. Onder andere de Punch and Judy dog show zijn ontstaan vanuit deze inspiratie. Ook reisimpressies – onder andere naar Patmos (1976) en Thailand (1982 en 1989) – liggen ten grondslag aan haar werk.

In 1980 verschijnt van haar hand The perfect planet: een verhaal dat ze in Scheveningen schreef en dé inspiratiebron om die tekeningen in klei uit te voeren. Het is een charmant boekje over een embryo-achtig oerwezen dat het bestaan en de wereld probeert te begrijpen en te ordenen. Naast vrije sculpturen maakt Maggi Giles ook monumentale keramiek. Haar sprookjeswereld komt met name in de wandreliëfs goed tot zijn recht: qua formaat, maar ook qua plaatsing: meestal bij een school of een zorginstelling.

In 1982 schreef Maggi: ‘Ik zal eeuwig heimwee hebben naar de zee. Daarom zijn zoveel van mijn werken biografisch – vol van zeedieren, zeekleuren, zeeliedjes… de zeeruiters zijn mijn fantasie – zelf aan het ontsnappen – wegrijdend op grote vissen naar plaatsen ver weg – eilanden misschien, waar alleen het klotsen van water gehoord wordt en het krijsen van de meeuwen’. Maggi is opgehaald door de zeeruiters, ze hebben haar verenigd met haar geliefde zee. Haar intens vrolijke werken, die je niet alleen vindt bij mensen thuis, maar soms ook gewoon onderweg, vullen het gat dat zij bij velen achterlaat. 

Maggi Giles overleed op 3 juni op 86-jarige leeftijd in Amsterdam.

Gerda Brust,
Juni 2024

Met dank aan Capriolus Contemporary Ceramics